Vetloop

Vandaag wil ik echt een duurloop doen met een lage hartslag. Zal niet meevallen met de nog steeds forse wind, maar ik zal niet op tempo letten. Dat valt uiteindelijk nog niet mee, want het gaat tegen de wind in wel errug langzaam! Ik loop onder begeleiding van het klokkengelui van het Groene kerkje. Het weer is prachtig en het water in het Oegstgeester kanaal wordt fors opgestuwd met dezelfde kracht warmee ik tegengehouden wordt. Anne het eind van het kanaal hoor ik snelle voetstappen achter mij. Hijgend komt er een man naast me lopen. "Zo even een gaatje dichten hijgt hij". "Was ik een goede haas voor je"vraag ik. "Ja, maar nu ga ik vegen"Hij draait zich om en weg is hij weer, zijn loopmaten tegemoet. In Katwijk heerst de gebruikelijke zondagrust, alleen onderbroken daar jawel alweer kerkklokken. Bij het strand heb ik zin in windje mee en ga het strand op richting Noordwijk. Het is nog steeds een onstuimige zee met gelukkig hard zand. Er zijn al aardig wat wandelaars. In de verte schemeren de hotels van Noordwijk. Als ik eenmaal op de boulevard ben wil ik via Rijnsburg weer terug. En dan gaat het mis. Ik kom in een woonerf terecht en om dat te vermijden sla ik toch het pad in waar een bordje "doodlopend" staat. Aangemoedigd door de fietser die hier ook gewoon ingaat, en omdat ik geen zin heb om terug te lopen (want dat is omlopen) ga ik door. Hier zie ik tegen de duinrand het eerste bloeiende bollenveldje van 2008.

Mijn enthousisme is meteen gedemd als ik erken dat ik niet goed zit. Ik kom uit op het terrein van de Psychiatrische inrichting vlak naast ESTEC. Aangezien beide terreinen erg groot zijn en Estec omringd door een heel hoog hek, raak ik de weg kwijt. Ik vraag nog naar de uitgang aan een bewoner die op het terrein wandelt, maar aan zijn gezicht te zien is hij al veel langer de weg kwijt. Ik besluit het hek te volgen dan kom ik goed uit. Gelukkig het werkt wel maar kost kilometers.
Ik wil meteen de snelste weg naar huis. Ik heb er genoeg van en kan niet meer van de laatste kilometers genieten. In tegendeel, ik ga van alles voelen. Het ergste zijn de benen die voelen erg zwaar aan. Pfff, je zal maar met een marathon bezig zijn. Daar moet ik even niet aan denken. Gelukkig is thuis het leed gauw geleden en kom ik bij, door met een nieuwe uitgave van het blad Runners in bad te gaan liggen.