Mijn Marathon Debuut

De Marathon van Leiden (de eerste, maar vast niet mijn laatste!)
Graag wil ik iedereen bedanken die via de mail, persoonlijk of op een andere manier hebben bijgedragen aan de dag die voor mij een dag met een sterretje is geworden. Mede dankzij jullie support en enthousiasme is het een onvergetelijke ervaring geworden.
Dat ik voor Leiden heb gekozen is te danken aan Ben, die al jaren als een eenzame in de woestijn de marathon van Leiden probeert te promoten. Meestal krijgt hij van anderen daar behoudende of negatieve reacties op. Nou Ben, je hebt geen woord teveel gezegd. De organisatie was top en het publiek hartverwarmend. Zowel de Leidenaren als de inwoners van Zoeterwoude en Voorschoten onthaalden ons als helden. De kinderen zorgden voor een vertienvoudiging van het aantal sponzenposten en maakten daar een vrolijk spel van door natte sponzen aan te reiken, mee te rennen en droge sponzen op te vangen. Onderling strijden wie het eerst zijn spons kwijt kon. Ook extra water aanreiken op een manier dat je gewoon niet kán weigeren. De aangeboden suikerklontjes gingen me net iets te ver. Straten die er meteen een volksfeest van maken. Ik kijk nu al uit naar 3 oktober.
Daarnaast hebben de ervaren marathon lopers van de NSL ook hun steentje bijgedragen door in de afgelopen maanden tijdens de gezellige trainingen hun belevenissen en goede raad te delen. De ene doet dit, de ander dat, nummer drie vindt dit en de vierde dat. Een ding kwam steeds nadrukkelijk naar voren. Rustig beginnen. Door ernstige verkramping in de kuiten in de loop van de week was het onzeker of ik wel kon starten. Na het groene licht van de fysio, kon ik ook niet anders dan rustig starten. Ondanks dat ik in het bezit ben van een dure Garmin, kijk ik niet graag constant op mijn klokje. Ik loop graag op gevoel, wat in de meeste wedstrijden goed uitpakt. Maar de marathon is natuurlijk geen gewone wedstrijd. Ik besloot om me bij de pacers aan te sluiten. Ik hou van ronde getallen dus werden het Mark en Hans met de rode 4 uurs ballonnen. (Achteraf gemerkt dat het twee hardloopbloggers zijn, vandaar de link) De eerste ronde heb ik weinig van de route en het publiek gezien. Wel met veel mensen gezellig gekletst en verhalen uitgewisseld. Inderdaad, sport verbroedert. Niets doet ertoe. Het enige dat telt is dat gezamenlijke doel, de finish. Voor ik het wist was het 21 km punt bereikt. De 21 kilometer lopers konden door de finish en ineens was het overvolle parcours leeg en verlaten. De rode ballonnen was ik net voor de doorkomst kwijtgeraakt. Cor nam hun plaats in en zou mij verder op de fiets verzorgen en coachen. Nu kreeg ik weer zicht op mijn omgeving. Ook op het publiek dat maar bleef aanmoedigen. Doordat je naam op het startnummer staat wordt je naam zo vaak geroepen dat je niet altijd weet of het een bekende is of niet die jou naar de volgende kilometer schreeuwt. Bij het magische 35 km punt ging het nog steeds lekker. Ik verwachte de alom genoemde inzinking (want verder had ik nog nooit gelopen), maar die bleef uit. Ik begon zelfs mensen in te halen die het duidelijk zwaar hadden. Ik begon me nog beter te voelen. De kuiten voelden stijf maar dat kon ik nog wel even volhouden. Toen zag ik het grote blauw-witte logo van mijn werkgever op het dak in de verte. Op dat moment was er geen twijfel. Het gaat lukken. En, hardlopend. Nog steeds mensen inhalend. Wat een sensatie. Het bijzondere gevoel werd versterkt door de onverwachte aanwezigheid van mijn twee zussen en zwagers die vanuit de andere kant van het land waren gekomen om mij op de Leidse Coolsingel op te wachten én door mijn lief die na de finish een grote bos rozen tevoorschijn toverde. De euforie is compleet. Ik voel me ondanks mijn stijve benen vol energie. Ik hoop nog een poosje op mijn roze wolk te kunnen zitten. Ik heb nu achter de 42 km ook een tijd staan. Als er meer marathons komen, in welke plaats het zal zijn of met wat voor resultaat ook, zo mooi en bijzonder als deze eerste keer zal het nooit meer worden.

Cure tape

Gelukkig er is nog hoop voor zondag. Vandaag bij de fysio geweest en die heeft de kuiten gemasserd en getaped met cure tape. Helpt de bloed en lymfcirculatie. Zijn advies. Gewoon proberen. Nou dat horen we graag natuurlijk. Het ziet er niet helmaal uit als het plaatje. Bij mij zijn van beide kuiten de lange kuitspier getaped, dus de twee buitenste strips.

Paniek

Vanochtend opgestaan met verkrampte kuiten. Links is niet zo erg, maar de rechterkuit is als een blok beton! Ik kan nauwelijks gewoon lopen. Als dit niet snel verbetert kan ik aanstaande zondag niet eens starten! Hier moet toch wel professionele hulp aan te pas komen.

De laatste loodjes

De laatste training voor de marathon van Leiden. Een heel rustig rondje. Ik loop vrij vroeg, maar het is al aardig warm. Ik hoop niet dat het zondag zo warm is.

Genoeg?

Ook vandaag loop ik voor mezelf. Het trainingsschema van Geek past nu niet bij mijn voorbereiding voor de marathon. Het is weer mooi weer en ik loop een rondje Voorhout. De vraag die me nu steeds wordt gesteld is: Ben je er klaar voor? Ik heb geen idee. Trouw maar toch creatief het schema gevolgd. Meer kan ik niet doen. Ik kan me alleen niet voorstellen dat ik op 18 mei 42 kilometer ga lopen. Mijn voorstellingsvermogen schiet daarin tekort.

Afbouwen

Het afbouwen van de trainingsintensiteit voor de marathon is begonnen. Vandaag dus een rustig rondje in de buurt.

Koffie met Winnifred

Een duurloop van 60 minuten staat er op het programma. Daarna gaan we met Winniefred koffiedrinken bij de Duinrand. Even over uit het Madridse, kunnen we even bijpraten. Maar dat moeten we wel verdienen! Het is warm en je merkt dat je lichaam daar nog niet aan gewend is. Je lichaam kan zich per dag 1,5 graden aanpassen .Vandaar dat in ons klimaatje waar de temperatuurswisselingen heel sterk kunnen zijn, mensen moeite hebben om in de warmte te functioneren. Sommige lopers zijn duidelijk niet gewend om voor zichzelf te zorgen en water mee te nemen. Wil je het niet te moeilijk krijgen is dat een bittere noodzaak. Gelukkig zijn er altijd anderen die weer iets extra's bij zich hebben.

Aan de koffietafel praten we met z'n achten bij met Winnifred, die het nog steeds niet echt makkelijk heeft. Het is weer ouderwets gezellig en ik hoop dat haar loopmaatjes haar het gevoel hebben gegeven dat we haar niet vergeten zijn.