Halve Marathon van Texel

De Runnersworld kopte de vorige maand al: “Hardloopwedstrijden worden dag of weekend uitjes. Steeds meer loopevenementen zijn al snel volgeboekt.
Zo ook de halve marathon van Texel die 28 september jl. plaatsvond. Zes dagen na opening van de inschrijving al vol! Dat gaat natuurlijk ook snel met maximaal 1600 deelnemers. Zowel de halve marathon als de 10 kilometer beginnen vanaf het autodek van de veerboot Den Helder-Texel, en met 1600 man is de boot vol.
Ook ik ben te laat met inschrijven. De organisatie zet mij op een reservelijst en in juli krijg ik onverwacht een mailtje dat er toch nog een plekje vrij is! Cor heeft spijt dat hij zich niet heeft ingeschreven voor de 10 kilometer, maar kan in de week vóór de loop via internet nog aan een startbewijs komen.
Frank en Ineke, die op Texel wonen, stellen hun huis open dus vertrekken wij op zaterdag voor een weekendje Texel naar het noorden. De auto parkeren we in Den Helder en gaan op de fiets verder. Op de boot begint het vakantiegevoel al. Op de een of andere manier werkt de overtocht altijd zeer relaxed en ook het eiland zelf, zonder snelwegen en met zijn weinige stoplichten, werkt ontspanning in de hand. We gaan eerst naar Den Burg waar een leuk en functioneel shirt (bij het inschrijfgeld inbegrepen) op ons ligt te wachten. Vervolgens lokt het terras op het plein waar op zondag de finish zal zijn en als we genoeg van de zon hebben gaan we op de fiets richting Den Hoorn naar ons logeeradres. Het is zulk prachtig fietsweer dat we via Oude Schild gaan. Op weg er naar toe komen we langs een boerderij waar zelfgemaakt ijs wordt verkocht. Voordat het goed tot ons doordringt dat er wat lekkers te halen valt, zijn we helaas al voorbij gefietst!Met zijn speciale fietspaden en kleine weggetjes is Texel bij uitstek geschikt om te fietsen. In Oude Schild fietsen we via de haven over de buitendijk richting ‘t Horntje. Heel apart om zo dicht langs het water te fietsen. Een klein stukje is het echt te steil, dus worden we naar de andere kant van de dijk geleid, maar een paar honderd meter verderop kunnen we toch weer langs de waddenzee fietsen. Hoewel de veerboot aankomt in ’t Horntje, zien we het gehucht nooit liggen. Vandaag rijden we over de dijk. We zien de huizen beneden ons, glimmen in de zon. Nu is het nog maar 4 km naar Den Hoorn. Morgen mogen we dit zelfde stuk lopen, zo hard we kunnen.
Het is de tweede keer dat de halve van Texel word gehouden en de organisatie is perfect! Zondagochtend een extra boot, alleen toegankelijk voor de hardlopers. Deze vaart naar Den Helder om de “overkanters” (ja, zo heten wij van het vaste land) op te halen en gezamenlijk weer terug te varen. Een boot vol hardlopers met goede zin. Sommige een zenuwachtige blik in de ogen maar de meeste vrolijk lachend, zingend en zelfs polonaise als warming up. Meer zit er niet in want het dek is niet echt geschikt om de spieren goed los te maken.
Vlak voor aankomst bij ’t Horntje gaan we naar het bovenste autodek. De wedstrijdlopers staan al opgesteld. Ongeduldig wachtend tot de deur van het ruim opengaat, want veel frisse lucht is er niet! Als de scheepstoeter klinkt, start de klok. De wedstrijdlopers schieten weg. Wij recreanten volgen.Wat een publiek staat er buiten al te wachten. In het heerlijke zonnetje vertrekken we eerst richting Den Hoorn. Meteen wind tegen. Het leuke kerktorentje van den Hoorn zien we 4 kilometer verder al liggen.Het wedstrijdritme ben ik helemaal kwijt en kom maar moeizaam op gang. Geeft niet, dan maar rustig mijn kilometers afleggen tot ik ingelopen ben.
In Den Hoorn scheiden de wegen van de 10 en de 21 km. Wij van de 21 gaan de Herenstraat in. De halve marathon is een prachtige route die alles heeft. Bos, strand, een venijnige strandopgang waarvan je geen tijd krijgt te herstellen want meteen volgen daar de duinen.

Dan weer een stuk bos om vervolgens weer tussen de schapen te lopen. Veel Texelaars en vakantiegangers staan langs de route en worden niet moe iedereen aan te moedigen. De drankposten zijn ruim bezet met vrijwilligers dus voor iedereen water en sportdrank genoeg. Met nog één kilometer te gaan is er nog een laatste kuitenbijter. Van 4 containers en plankieren is er door zes man in vier dagen tijd een brug over de pontweg gebouwd. Naar boven lopen is lastig, maar naar beneden is nog veel enger. Gelukkig regent het niet, dan zou alles spek glad zijn. Na dit staaltje van Texelse bouwnijverheid mogen we sprinten tot de finish in het hartje van Den Burg. Sprinten? Die enkele seconden winst maken toch ook weinig uit denk ik dan. Maar ja, het publiek wil ook wat, zo te horen. Ik kan er nog wat uitpersen waardoor de klok op 1 uur 47 minuten en 30 seconden blijft staan.Later blijkt dat ik nummer één van de vrouwen 55+ geworden ben. Gefeliciteerd! Cor staat bij de finish te wachten en is blij dat hij met zijn onregelmatig getrainde lijf toch nog binnen het uur over de streep is gekomen De halve marathon van Texel 2009, is op zondag 27 september. Een datum om in je agenda te zetten want het is een heel leuk, aantrekkelijk evenement! Op een heerlijk vakantie eiland.

Hardlopen in Australië

Het eerste waar je aan moet denken als je in Australië gaat hardlopen: LOOK RIGHT. Tenminste als je wilt oversteken. Gelukkig zijn de Australiërs heel behulpzaam en hebben bijvoorbeeld in Sydney en bij spectaculaire “look outs” langs de weg, met grote letters op het asfalt, LOOK RIGHT of LOOK LEFT geschilderd..

Er wonen meer dan 20.000.000 op dit prachtige continent, maar ik heb me soms wel afgevraagd of er buiten de steden veel hardlopers zijn en waar ze dan eigenlijk hardlopen. Ik ben ze eigenlijk alleen in de (grotere) steden tegen gekomen. Sydney bijvoorbeeld heeft wel 114 loopgroepen! Maar waar die dan allemaal hardlopen is me nog niet duidelijk. Lange duurlopen zijn ook wel heel lastig als je in het centrum van Sydney bent. Je zit dan al snel vast aan diverse korte rondjes. Het is daar wel heel gewoon je loopspullen mee te nemen naar kantoor en dan tussen de middag massaal met je collega’s te gaan hardlopen. Bijvoorbeeld in de Royal Botanic gardens, een zeer populaire plek waar je zelfs onder vleermuizen door kunt lopen.
Een andere plek waar je veel sportievelingen tegenkomt is het strand. Sydney heeft 70 stranden waarvan Bondi Beach hét strand is dat door zijn aardige golfslag ook veel surfers trekt (Bondi betekent branding).

Omdat de stranden in baaien ingesloten zijn, zijn ze allemaal erg kort, dus niet geschikt voor het hardlopen. Maar doordat ze met een wandelpad verbonden zijn, kan je daar toch goed hardlopen. Pittig is het ook want het is allerminst vlak. Nadeel is wel dat ook de wandelaars en snelwandelaars hier op het smalle pad recreëren, dus je moet wel de rustige tijden uitzoeken.

Het is ons gelukt om een startbewijs te krijgen van de loop die al 38 jaar in Sydney georganiseerd wordt: de City2Surf . 14km van Hyde Park naar Bondi beach samen met 70.000 andere lopers.



De start was op een kruispunt, zodat ze drie zijstraten, elk vier rijbanen breed vol konden laten lopen met lopers.
Een prachtige route vanaf het hart van de stad langs de diverse baaien, op en neer naar Bondi. Nergens vlak, dus best wel pittig. Een bijzonder evenement waar ook (snel) wandelaars aan meedoen en voor het goede doel verklede lopers! Heel apart dat je pas werd afgesneden omdat een loper die bijvoorbeeld links liep, dacht: ik wil naar de rechterkant van de weg. Een sprintje trok, vlak voor je langs ging, waardoor je enorm verrast werd en in de remmen moest. Een techniek die afgekeken is van de kangeroes die dat (bij voorkeur ’s nachts) voor je auto doen. Met vaak fataal resultaat overigens. Maar dat terzijde.De finish in Bondi Beach was wel spectaculair. Naar goede Australische gewoonte is er dan veel bier en volop barbecue. Families, collega’s en vrienden komen daar allemaal samen om de goede afloop te vieren met een eetfestijn op het strand. Daarna met de bus terug naar de stad. De organisatie had zoveel mogelijk bussen ingezet maar het duurde toch wel even voordat wij en die andere 70.000 deelnemers weer thuis waren.

Om al onze vakantieweken nog een beetje in vorm te blijven werden de loopschoenen regelmatig tevoorschijn gehaald. Australië heeft een totale oppervlak van 7.741.220 km² , daarvan heb ik ca. 170 km hardlopend afgelegd. Het is een uitgestrekt continent, een mekka voor de ultraloper.Door de enorme afstanden, voor gewone stervelingen heel lastig om een lange duurloop in de vorm van een rondje te doen. Het is me één keer gelukt, toen we voorbij Eugella op het kampeerterrein in Crediton Hall aan de Creditonloop road. Een weg die inderdaad in een lus liep. 15 km lang behoorlijk heuvelachtig en onverhard. Gelukkig met weinig verkeer want je zag bij het passeren niets meer door het rode stof, hoewel de enkele automobilist die ik tegenkwam me gelukkig met lage snelheid passeerde. Verder bestonden de duurloopjes alleen maar in heen en dezelfde weg weer terug. Ook niet verkeerd in een vreemde omgeving. En zelfs bij zo’n eenvoudige route moet je blijven opletten. In Capricorn. wilden we op een zonnige zondagmorgen vanaf de camping een duurloopje doen. De camper stond bij de Capricorn Caves, een paar honderd meter van de weg af. Zo gauw we de weg opliepen, ging het meteen steil omhoog. Goedemorgen! Nog niet eens ingelopen! Het was een asfaltweg, fraai gelegen in het bos om uiteindelijk tussen de weilanden door over te gaan in een onverhard pad. Dat we nog in de bewoonde wereld waren zagen we aan de brievenbussen die we om de 1,5 km langs de kant van de weg zagen (gemeten met de Garmin). Eén auto ging ons voorbij. Een pick-up truck met crossmotor achterop. Op weg naar een wedstrijdje? Nee, bleek toen hij een uur later terugkwam. Gewoon een boer die zijn vee even opzoekt. Even verderop ligt een slang! Midden op de weg lekker in het ochtend zonnetje. Volgens Cor dood, maar ik geloof liever dat ik aan een gevaar ontsnapt ben door met een grote boog om dit gave zonnende exemplaar heen te lopen. Verder ging het lopen allemaal heel relaxed. Zo ontspannen dat ik op de terugweg de wereld om mij heen met verbazing bekeek. Een blaffende hond bij een hek. Dat hek had ik op de heenweg helemaal niet ontdekt. Ook de huizen stonden er nog niet. Een ongemakkelijk gevoel kroop omhoog. Ik wachtte op de bocht met daarna een afdaling waarna de afslag zou volgen. Want die eerste stijging was mij echt wel bijgebleven. Bocht na bocht, afdaling na afdaling, maar geen afslag. Het vermoeden werd sterker en werd waarheid toen ik het bord langs de kant van de weg zag. Ik had de afslag gemist! Er zat niets anders op om mij spoorslags om te draaien en weer te gaan klimmen! Uiteindelijk werd het loopje een half uur langer dan gepland.

In augustus is het winter in Australië en al om half zes donker. Het viel dus niet mee om altijd voor het donker binnen te zijn. Dat is wel van belang want op de weg lopen is dan levensgevaarlijk. Op de doorgaande wegen mogen de auto’s 100 km p/uur rijden en vlak voor de bebouwde kom gaat het terug naar 80, 60 en als er een school is 40 km p/uur. In de bebouwde kom zijn er alleen voetpaden op de doorgaande wegen. De onbelangrijke straten hebben geen stoep of voetpad. Ook zijn deze straten amper verlicht, dus wil je wel voor donker thuis zijn.Australië heeft aan de oostkust ook prachtige (witte) stranden (met palmbomen) waarop je heerlijk kunt hardlopen. De meeste stranden worden begrensd door rotspartijen en in plaats van duinen komen de regenwouden tot aan het strand en in het noorden zijn de mangroven bomen die zorgen dat je alleen bij laag tij over het strand kunt lopen. Alleen in Port Douglas en in Cairns ben ik andere lopers tegengekomen. De overige stranden waren leeg, volkomen verlaten. Soms een enkele visser, maar meestal kon ik op de terugweg alleen mijn eigen voetstappen van de heenweg ontdekken. De Australiërs zijn weinig orgineel in het geven aan namen aan deze stranden wat erg makkelijk is als je wilt weten wat voor afstand je loopt.Zoals de 4 miles beach, 7 miles beach en 9 miles beach.Het mooiste strand waar wij geweest zijn is Rainbow beach. Door de vele verschillende mineralen bestaat het zand uit diverse kleuren wat de duinen een kleurrijk uiterlijk gaf. Het leukste strand kwamen we tegen bij Cape Hillsborough, waar ’s ochtends bij laag tij de kangeroes van het normaal in zee gelegen eiland over het strand kwamen springen. Terwijl we de kangeroes fotografeerden, zwommen de walvissen al fonteinen spuitend naar het noorden. Zoveel mooie momenten in zo’n land met zijn uitbundige flora en fauna.
Toch zijn wij hardlopers beter af in ons kleine kneuterige landje. Met onze vertrouwde duinen, waar je kris kras een uur kunt hardlopen zonder hetzelfde pad te kiezen. Een omgeving waar je ’s winters in het donker ook nog behoorlijk kunt hardlopen. Een land waar je nooit dezelfde route hoeft te lopen en waar je elke week keuzes hebt aan wedstrijden die zelfs aan de andere kant van het land goed bereikbaar zijn.
Maar Australië is wel zeer de moeite waard als vakantieland!

Herstelfase

Ik ben nog steeds aan het herstellen van de marathon. Hoewel alles (nu) goed voelt, heeft je lichaam toch heel wat te verduren gehad. Ik zie ook veel mensen om mij heen die toch de pijntjes en anders signalen negeren en gewoon met de groep meetrainen. Ik wilde dat anders doen en dat valt niet mee! Het is ook maar ten dele gelukt.De maandag na de marathon, waren de benen héél erg stijf. De trap op en af ging absoluut niet soepel. ik had nog een afspraak met de fysio en die constateerde natuurlijk stijve kuiten, die hij lekker los gemasseerd heeft. De gevoelige plek die vóór de marathon mij zeer ongerust heeft gemaakt, was nauwelijks aanwezig!! Ik heb wel de rest van de week rust gehouden. Wetenschappelijk is tenslotte bewezen dat lopers die de week na de marathon niet hardlopen, sneller herstellen dan zij die wel (rustig) trainen. De zondag na de marathon heb ik mijn eerste duurloopje van 60 minuten met de groep van Ton gedaan. Rustig tempo, onderwijl vertellen van dat grote avontuur. Ben die na de marathon gewoon doorgetraind had vroeg,: Heb jij ook zo'n last van je knieën?" Ik:"eh he nee, echt niet, ik heb nergens nergens last van. Dat was niet helemaal waar, want in de diepte voelde ik (heel vaag) toch die plek in de rechterkuit.De dinsdag (27 mei) weer met Geek getraind, waar een ABC loop op het programma stond. Ideaal om compleet je eigen ding te doen. Lekker crossen in de duinen. Met van vier, diverse rondjes in estafette vorm afleggen. Inspanning, ontspanning etc. Heuveltje op en heuveltje af. Dan voel je meteen de marathon nog zitten! Ik heb dus mijn eigen tempo bepaald.Donderdag 29 mei stond een rustige duurloop van 60 minuten op het programma. Daar was ik helemaal klaar voor. Had wel wat last van de hamstrings, maar dat negeer je dan gewoon. Sterker nog dat loop je toch gewoon los? Lekker over het strand naar Noordwijk en bij de vuurtoren naar boven. Kris kras Noordwijk door, zo zie je nog eens wat. Via het fietspad langs de duinen weer terug. Het tempo werd ongewild wat opgeschroefd, dus in Noordwijk ben ik maar voorop gaan lopen!Toen was er weer even rust tot dinsdag 3 juni. Zondag visite en ik voelde me nog niet uitgerust. De spieren waren gek genoeg stijf en ook de hamstrings zijn nog steeds duidelijk aanwezig.Dinsdag kriebelt het genoeg om met de interval mee te doen. 6x200 meter met 100 m HP en SP van 500 meter. Dit 4 maal. Ik heb mijn eigen tempo gedaan waarbij ik de eerste serie samen, toe twee alleen en de laatste serie weer met Peter die natuurlijk te hard van start gegaan was! Ik voelde wel voortdurend de hamstrings, maar ze deden gelukkig dapper mee!Ja, donderdag waren ze nog niet hersteld. Dus de duurloop die aanvankelijk héél rustig ging, kon ik ook alleen maar héél rustig doen. Help, we kwamen midden in de route van de vierdaagse wandelaars terecht. Snel voor de eerste afslag kiezen. In Noordwijk werden we met muziek onthaald, maar kozen toch voor een aftocht over het strand. Dat liep niet helemaal tof, dus na een klein stukje strand toch maar weer de duinen in. Het tempo was moeilijk te temperen, dus moesten de dames weer voorop. Die zijn nu eenmaal beter in strak lopen!Hoewel er morgen weer een duurloop op het programma staat, ga ik toch maar weer eens voor mezelf lopen. Om echt dat rustige tempo aan te kunnen houden, zodat de billen niet meteen gaan opspelen.

Mijn Marathon Debuut

De Marathon van Leiden (de eerste, maar vast niet mijn laatste!)
Graag wil ik iedereen bedanken die via de mail, persoonlijk of op een andere manier hebben bijgedragen aan de dag die voor mij een dag met een sterretje is geworden. Mede dankzij jullie support en enthousiasme is het een onvergetelijke ervaring geworden.
Dat ik voor Leiden heb gekozen is te danken aan Ben, die al jaren als een eenzame in de woestijn de marathon van Leiden probeert te promoten. Meestal krijgt hij van anderen daar behoudende of negatieve reacties op. Nou Ben, je hebt geen woord teveel gezegd. De organisatie was top en het publiek hartverwarmend. Zowel de Leidenaren als de inwoners van Zoeterwoude en Voorschoten onthaalden ons als helden. De kinderen zorgden voor een vertienvoudiging van het aantal sponzenposten en maakten daar een vrolijk spel van door natte sponzen aan te reiken, mee te rennen en droge sponzen op te vangen. Onderling strijden wie het eerst zijn spons kwijt kon. Ook extra water aanreiken op een manier dat je gewoon niet kán weigeren. De aangeboden suikerklontjes gingen me net iets te ver. Straten die er meteen een volksfeest van maken. Ik kijk nu al uit naar 3 oktober.
Daarnaast hebben de ervaren marathon lopers van de NSL ook hun steentje bijgedragen door in de afgelopen maanden tijdens de gezellige trainingen hun belevenissen en goede raad te delen. De ene doet dit, de ander dat, nummer drie vindt dit en de vierde dat. Een ding kwam steeds nadrukkelijk naar voren. Rustig beginnen. Door ernstige verkramping in de kuiten in de loop van de week was het onzeker of ik wel kon starten. Na het groene licht van de fysio, kon ik ook niet anders dan rustig starten. Ondanks dat ik in het bezit ben van een dure Garmin, kijk ik niet graag constant op mijn klokje. Ik loop graag op gevoel, wat in de meeste wedstrijden goed uitpakt. Maar de marathon is natuurlijk geen gewone wedstrijd. Ik besloot om me bij de pacers aan te sluiten. Ik hou van ronde getallen dus werden het Mark en Hans met de rode 4 uurs ballonnen. (Achteraf gemerkt dat het twee hardloopbloggers zijn, vandaar de link) De eerste ronde heb ik weinig van de route en het publiek gezien. Wel met veel mensen gezellig gekletst en verhalen uitgewisseld. Inderdaad, sport verbroedert. Niets doet ertoe. Het enige dat telt is dat gezamenlijke doel, de finish. Voor ik het wist was het 21 km punt bereikt. De 21 kilometer lopers konden door de finish en ineens was het overvolle parcours leeg en verlaten. De rode ballonnen was ik net voor de doorkomst kwijtgeraakt. Cor nam hun plaats in en zou mij verder op de fiets verzorgen en coachen. Nu kreeg ik weer zicht op mijn omgeving. Ook op het publiek dat maar bleef aanmoedigen. Doordat je naam op het startnummer staat wordt je naam zo vaak geroepen dat je niet altijd weet of het een bekende is of niet die jou naar de volgende kilometer schreeuwt. Bij het magische 35 km punt ging het nog steeds lekker. Ik verwachte de alom genoemde inzinking (want verder had ik nog nooit gelopen), maar die bleef uit. Ik begon zelfs mensen in te halen die het duidelijk zwaar hadden. Ik begon me nog beter te voelen. De kuiten voelden stijf maar dat kon ik nog wel even volhouden. Toen zag ik het grote blauw-witte logo van mijn werkgever op het dak in de verte. Op dat moment was er geen twijfel. Het gaat lukken. En, hardlopend. Nog steeds mensen inhalend. Wat een sensatie. Het bijzondere gevoel werd versterkt door de onverwachte aanwezigheid van mijn twee zussen en zwagers die vanuit de andere kant van het land waren gekomen om mij op de Leidse Coolsingel op te wachten én door mijn lief die na de finish een grote bos rozen tevoorschijn toverde. De euforie is compleet. Ik voel me ondanks mijn stijve benen vol energie. Ik hoop nog een poosje op mijn roze wolk te kunnen zitten. Ik heb nu achter de 42 km ook een tijd staan. Als er meer marathons komen, in welke plaats het zal zijn of met wat voor resultaat ook, zo mooi en bijzonder als deze eerste keer zal het nooit meer worden.

Cure tape

Gelukkig er is nog hoop voor zondag. Vandaag bij de fysio geweest en die heeft de kuiten gemasserd en getaped met cure tape. Helpt de bloed en lymfcirculatie. Zijn advies. Gewoon proberen. Nou dat horen we graag natuurlijk. Het ziet er niet helmaal uit als het plaatje. Bij mij zijn van beide kuiten de lange kuitspier getaped, dus de twee buitenste strips.

Paniek

Vanochtend opgestaan met verkrampte kuiten. Links is niet zo erg, maar de rechterkuit is als een blok beton! Ik kan nauwelijks gewoon lopen. Als dit niet snel verbetert kan ik aanstaande zondag niet eens starten! Hier moet toch wel professionele hulp aan te pas komen.

De laatste loodjes

De laatste training voor de marathon van Leiden. Een heel rustig rondje. Ik loop vrij vroeg, maar het is al aardig warm. Ik hoop niet dat het zondag zo warm is.