Tuesday, September 30, 2008

Hardlopen in Australië

Het eerste waar je aan moet denken als je in Australië gaat hardlopen: LOOK RIGHT. Tenminste als je wilt oversteken. Gelukkig zijn de Australiërs heel behulpzaam en hebben bijvoorbeeld in Sydney en bij spectaculaire “look outs” langs de weg, met grote letters op het asfalt, LOOK RIGHT of LOOK LEFT geschilderd..

Er wonen meer dan 20.000.000 op dit prachtige continent, maar ik heb me soms wel afgevraagd of er buiten de steden veel hardlopers zijn en waar ze dan eigenlijk hardlopen. Ik ben ze eigenlijk alleen in de (grotere) steden tegen gekomen. Sydney bijvoorbeeld heeft wel 114 loopgroepen! Maar waar die dan allemaal hardlopen is me nog niet duidelijk. Lange duurlopen zijn ook wel heel lastig als je in het centrum van Sydney bent. Je zit dan al snel vast aan diverse korte rondjes. Het is daar wel heel gewoon je loopspullen mee te nemen naar kantoor en dan tussen de middag massaal met je collega’s te gaan hardlopen. Bijvoorbeeld in de Royal Botanic gardens, een zeer populaire plek waar je zelfs onder vleermuizen door kunt lopen.
Een andere plek waar je veel sportievelingen tegenkomt is het strand. Sydney heeft 70 stranden waarvan Bondi Beach hét strand is dat door zijn aardige golfslag ook veel surfers trekt (Bondi betekent branding).

Omdat de stranden in baaien ingesloten zijn, zijn ze allemaal erg kort, dus niet geschikt voor het hardlopen. Maar doordat ze met een wandelpad verbonden zijn, kan je daar toch goed hardlopen. Pittig is het ook want het is allerminst vlak. Nadeel is wel dat ook de wandelaars en snelwandelaars hier op het smalle pad recreëren, dus je moet wel de rustige tijden uitzoeken.

Het is ons gelukt om een startbewijs te krijgen van de loop die al 38 jaar in Sydney georganiseerd wordt: de City2Surf . 14km van Hyde Park naar Bondi beach samen met 70.000 andere lopers.



De start was op een kruispunt, zodat ze drie zijstraten, elk vier rijbanen breed vol konden laten lopen met lopers.
Een prachtige route vanaf het hart van de stad langs de diverse baaien, op en neer naar Bondi. Nergens vlak, dus best wel pittig. Een bijzonder evenement waar ook (snel) wandelaars aan meedoen en voor het goede doel verklede lopers! Heel apart dat je pas werd afgesneden omdat een loper die bijvoorbeeld links liep, dacht: ik wil naar de rechterkant van de weg. Een sprintje trok, vlak voor je langs ging, waardoor je enorm verrast werd en in de remmen moest. Een techniek die afgekeken is van de kangeroes die dat (bij voorkeur ’s nachts) voor je auto doen. Met vaak fataal resultaat overigens. Maar dat terzijde.De finish in Bondi Beach was wel spectaculair. Naar goede Australische gewoonte is er dan veel bier en volop barbecue. Families, collega’s en vrienden komen daar allemaal samen om de goede afloop te vieren met een eetfestijn op het strand. Daarna met de bus terug naar de stad. De organisatie had zoveel mogelijk bussen ingezet maar het duurde toch wel even voordat wij en die andere 70.000 deelnemers weer thuis waren.

Om al onze vakantieweken nog een beetje in vorm te blijven werden de loopschoenen regelmatig tevoorschijn gehaald. Australië heeft een totale oppervlak van 7.741.220 km² , daarvan heb ik ca. 170 km hardlopend afgelegd. Het is een uitgestrekt continent, een mekka voor de ultraloper.Door de enorme afstanden, voor gewone stervelingen heel lastig om een lange duurloop in de vorm van een rondje te doen. Het is me één keer gelukt, toen we voorbij Eugella op het kampeerterrein in Crediton Hall aan de Creditonloop road. Een weg die inderdaad in een lus liep. 15 km lang behoorlijk heuvelachtig en onverhard. Gelukkig met weinig verkeer want je zag bij het passeren niets meer door het rode stof, hoewel de enkele automobilist die ik tegenkwam me gelukkig met lage snelheid passeerde. Verder bestonden de duurloopjes alleen maar in heen en dezelfde weg weer terug. Ook niet verkeerd in een vreemde omgeving. En zelfs bij zo’n eenvoudige route moet je blijven opletten. In Capricorn. wilden we op een zonnige zondagmorgen vanaf de camping een duurloopje doen. De camper stond bij de Capricorn Caves, een paar honderd meter van de weg af. Zo gauw we de weg opliepen, ging het meteen steil omhoog. Goedemorgen! Nog niet eens ingelopen! Het was een asfaltweg, fraai gelegen in het bos om uiteindelijk tussen de weilanden door over te gaan in een onverhard pad. Dat we nog in de bewoonde wereld waren zagen we aan de brievenbussen die we om de 1,5 km langs de kant van de weg zagen (gemeten met de Garmin). Eén auto ging ons voorbij. Een pick-up truck met crossmotor achterop. Op weg naar een wedstrijdje? Nee, bleek toen hij een uur later terugkwam. Gewoon een boer die zijn vee even opzoekt. Even verderop ligt een slang! Midden op de weg lekker in het ochtend zonnetje. Volgens Cor dood, maar ik geloof liever dat ik aan een gevaar ontsnapt ben door met een grote boog om dit gave zonnende exemplaar heen te lopen. Verder ging het lopen allemaal heel relaxed. Zo ontspannen dat ik op de terugweg de wereld om mij heen met verbazing bekeek. Een blaffende hond bij een hek. Dat hek had ik op de heenweg helemaal niet ontdekt. Ook de huizen stonden er nog niet. Een ongemakkelijk gevoel kroop omhoog. Ik wachtte op de bocht met daarna een afdaling waarna de afslag zou volgen. Want die eerste stijging was mij echt wel bijgebleven. Bocht na bocht, afdaling na afdaling, maar geen afslag. Het vermoeden werd sterker en werd waarheid toen ik het bord langs de kant van de weg zag. Ik had de afslag gemist! Er zat niets anders op om mij spoorslags om te draaien en weer te gaan klimmen! Uiteindelijk werd het loopje een half uur langer dan gepland.

In augustus is het winter in Australië en al om half zes donker. Het viel dus niet mee om altijd voor het donker binnen te zijn. Dat is wel van belang want op de weg lopen is dan levensgevaarlijk. Op de doorgaande wegen mogen de auto’s 100 km p/uur rijden en vlak voor de bebouwde kom gaat het terug naar 80, 60 en als er een school is 40 km p/uur. In de bebouwde kom zijn er alleen voetpaden op de doorgaande wegen. De onbelangrijke straten hebben geen stoep of voetpad. Ook zijn deze straten amper verlicht, dus wil je wel voor donker thuis zijn.Australië heeft aan de oostkust ook prachtige (witte) stranden (met palmbomen) waarop je heerlijk kunt hardlopen. De meeste stranden worden begrensd door rotspartijen en in plaats van duinen komen de regenwouden tot aan het strand en in het noorden zijn de mangroven bomen die zorgen dat je alleen bij laag tij over het strand kunt lopen. Alleen in Port Douglas en in Cairns ben ik andere lopers tegengekomen. De overige stranden waren leeg, volkomen verlaten. Soms een enkele visser, maar meestal kon ik op de terugweg alleen mijn eigen voetstappen van de heenweg ontdekken. De Australiërs zijn weinig orgineel in het geven aan namen aan deze stranden wat erg makkelijk is als je wilt weten wat voor afstand je loopt.Zoals de 4 miles beach, 7 miles beach en 9 miles beach.Het mooiste strand waar wij geweest zijn is Rainbow beach. Door de vele verschillende mineralen bestaat het zand uit diverse kleuren wat de duinen een kleurrijk uiterlijk gaf. Het leukste strand kwamen we tegen bij Cape Hillsborough, waar ’s ochtends bij laag tij de kangeroes van het normaal in zee gelegen eiland over het strand kwamen springen. Terwijl we de kangeroes fotografeerden, zwommen de walvissen al fonteinen spuitend naar het noorden. Zoveel mooie momenten in zo’n land met zijn uitbundige flora en fauna.
Toch zijn wij hardlopers beter af in ons kleine kneuterige landje. Met onze vertrouwde duinen, waar je kris kras een uur kunt hardlopen zonder hetzelfde pad te kiezen. Een omgeving waar je ’s winters in het donker ook nog behoorlijk kunt hardlopen. Een land waar je nooit dezelfde route hoeft te lopen en waar je elke week keuzes hebt aan wedstrijden die zelfs aan de andere kant van het land goed bereikbaar zijn.
Maar Australië is wel zeer de moeite waard als vakantieland!

No comments: