Onverwacht een PR gelopen bij de Voorschotenloop. Daar had ik me van te voren helemaal niet mee bezig gehouden. De planning was om zaterdag gewoon met de anderen 2 uur in het duin te gaan trainen en dan zondag relatief rustig in Voorschoten. Zaterdag moest ik onverwacht werken dus het lopen schoot er bij in. Het flitst dan nog wel door je hoofd om ’s middags voor jezelf te gaan lopen, maar dat vond ik wel erg dicht om de 15 km loop.
Het weer was echt deprimerend en het zag er niet naar uit dat we droog van start konden gaan.
Ook was ik benieuwd hoe mijn lijf op de inspanning zou reageren, want doordat ik nog steeds mijn eten door de keukenmachine wordt gemalen en niet door mijn kiezen, moet ik mijn uiterste best doen voldoende bouwstoffen naar binnen te krijgen. In voorschoten was bij onze aankomst de kinderloop al voorbij en stonden de kleintjes druilerig bij de wagen naar een clown te luisteren die wel lekker droog stond. De andere lopers verscholen zich in gangen, kantine, kleedkamers en overdekte tribune. Een enkeling waagde zich al vroegtijdig aan het inlopen.
Dan het meest gehate ritueel voor een wedstrijd en dat is in de rij voor de toiletten. Het is waarschijnlijk allemaal psychisch, maar wie durft dit over te slaan!
Toch maar even inlopen en Cor weg zien gaan op de 5 km. Hij heeft heel verstandig zijn afstand om laten zetten. Door de onregelmatigheid van het lopen door blessures, maakt de kans op nieuwe blessures alleen maar groter.
Vijf minuten na het startschot van de 5 km, valt die van de tien en dan moeten wij eraan geloven. Het is nu nog harder gaan regenen, dus alle bikkels staan opeengepakt in de partytent die aan de finish aansluit. Pas op het aller-, allerlaatste moment schieten we naar voren. Het startschot klinkt en we zijn de regen alweer vergeten. De wedstrijd verdringt alles. Karoline en Joop lopen mij achterop en we gaan gedrieën verder. Joop geeft tempo aan en ik weet niet wat hij gegeten heeft maar ik vind het erg hard gaan. Komt natuurlijk omdat ik niet goed in gelopen ben. Ook kijkt hij héél irritant om de 500 m op zijn klokje. Tijd? Boeien! Ik heb wel mijn Garmin om, maar kijk naar gedurende de wedstrijd niet op! Ik ben geen prestatiemonster, maar loop zoals ik mij voel. Ik wil namelijk lekker lopen en dat zal de ene keer sneller zijn dan de andere keer, maar mijn gevoel is mijn leidraad, niet de Garmin. Volgens mij ben ik daar wel een uitzondering in.
Karoline vond het ook erg snel gaan dus bleven we samen een stap achter. Toen we bijna op de helft waren vond Karoline het te snel gaan en wilde een tikkie terug. Gek genoeg was ik op dat moment warm en kreeg de spirit. Ben gewoon doorgegaan. Zag Hans en Jan met nog twee anderen voor mij lopen, en zonder te versnellen heb ik ze ingehaald. Dat voelt goed. We liepen intussen weer op een smal pad het park in, dus ik kon er niet voorbij. Zodra er ruimte was ben ik er toch voorbij gegaan. Hans kon niet meekomen zei hij later. Jan wel, maar die wilde solidair bij Hans blijven. Ik wist niet of ik dit tempo vol kon houden, maar het voelde goed. De laatste kilometer was nog het zwaarst. Ik zag in de verte al de oranje partytent bij de finish maar dan moet je nog dat hele rechte stuk.
Ik wist dat ik goed liep maar dat de eindtijd 1:10:23 zou worden, was een complete verassing. Een P.R. van een dikke minuut en derde in mijn leeftijdscategorie. Een resultaat om lang van te genieten.
No comments:
Post a Comment