Pechloop

Het is een prachtige dag. De thermometer staat een paar graden onder nul maar de zon verschijnt rood achter de horizon en stijgt in de lichtblauwe vrieslucht. Een dag met een randje dacht ik toen ik met de zaterdaggroep van de Duindamseslag vertrok voor een duurloop van 2 uur. Het werd inderdaad een dag met een randje, maar niet zoals ik het bedoeld had. Iedereen had er zin in. In een uiterst traag tempo van 6min/km gingen we van start. Lekker kletsend over van alles en over lopen. De route ging richting Zweefvliegveld waar we de Amsterdamse waterleidingduinen ingingen. We passerden de ingang de Zilk waar we weer richting het zuiden gingen. De ondergrond was aanvankelijk zand en erg ongelijk. Goed oppassen om de enkels niet te verzwikken. Gelukkig heeft het al heel lang niet geregend. Wildroosters, ook van die fijne dingen. We zijn er heel wat over geweest. Vervolgens liepen we op de pas met klinkers belegde fietspaden. Heel erg lelijk en totaal niet passend in deze mooie duinen. En omhoog ging het. Dat ging prima totdat..... ik denk dat ik met de punt van mijn schoen een steen raakte???? Ik kon me niet meer staande houden. In een reflex knie en handen naar voren. Maar voor dat mijn val gebroken werd sloeg mijn kin tegen de grond. Een hoorbare klap. Iedereen schrok, en ik nog meer want ik voelde meteen dat mijn kaak niet meer goed stond. Bloedende kin, bloedende handen een zere knie en een zeer hoofd. Ik proefde een stukje in mijn moed, O jee, mijn tanden. Het wass een heel klein stukje. Hans wilde mij maar van de koude grond hebben, maar ik voelde me echt te naar om op te staan. Na een hoe lang? wilde ik het wel proberen. De pijn in de knie ebde weg en ik kon weer lopen. Maar die kin. Praten ging wel maar niet van harte. Gelukkig had ik de telefoon mee. Gijs belde Cor. Inmiddels was Paul (bleek achteraf) wat verderop een ambulance aan het bestelln. Lopen is soms makkelijker dan communiceren! De auto stond bij de Duindamseslag dus werd er een buurman gecharterd. Wij midden in het duin liepen naar de rand. De rest van de groep liep heen en weer om warm te blijven. Het was nog steeds koud.
Eindelijk de weg naar Langevelderslag. Bleek de ambulance verderop te staan. Inmiddels was Cor met buurman gearriveerd. Wij richting ambulance om te vertellen dat wij zelf wel naar het ziekenhuis zouden gaan. We vonden een ambulance en politiewagen. Leeg. Cor nog het pad op de duinen in, maar nergens een teken van leven. De kin bloedde nog steeds. Wij alvast weg, de andere lopers het verder op laten lossen.
Gelukkig was het niet druk op de EHBO. De kin werd geplakt, en een foto van de kaak liet zien wat ik al vermoedde. Gebroken kaakkop. Overleg met de kaakchirurg en ik word met pijnstilers naar huis gestuurd en maandag op de poli kaakchirurgie verwacht.
Dat wrod een spannend weekend. Wat staat me te wachten? Operatie, fixatie van de kaken? Het is duidelijk dat ik alleen kan drinken. Meteen naar Appie voor pap en vloeibaar spul. Valt nog niet mee wat te kiezen. Maar misschien is het maar voor twee dagen denk ik hoopvol terwijl ik de dicloflenac en paracetamol hun werk laat doen.
De hele route. Het vette stuk hebben we gewandeld

Dit is de onheilsplek