Vandaag was vrij gehouden voor familiebezoek. Al lang geleden vastgelegd. Nog vóór het vreten van de kilometers voor de marathontraining. Vrijdag werd hier een streep door gehaald en lag de hele planning weer open. Ik heb meteen gekozen voor de 30 km in Leiden. De zgn Henk Hakker memorial. Een ou-loper van de Leidse Road Runnersclub. Dat is het enige dat ik weet.Een zonnige dag, hoewel 's morgens nog zo fris, dat ik voor de dunste tight gekozen heb i.p.v. de korte broek. Bij de inschrijving is het best wel druk, er is ook voor elk wat wils. De langste afstand is het minst in trek. Uiteindelijk zullen we met 47 lopers deze afstand afleggen. Op het smalle fietspad is het na de start behoorlijk dringen. De snelheid ligt vrij laag, dus probeer ik toch voorzichtig in te halen, al hou ik de snelheid in de gaten. Ik mag niet te hard gaan. Het gaat verder wel lekker. Kom snel in mijn ritme en een drietal dames (Voorschoten Atletiek) komt mij achterop. We blijven gezellig met zijn vieren lopen. Totdat er een moet plassen. Als ze niet meer bij ons terugkomt gaar nummer twee haar halen. Ik loop heel lang samen met de derde vrouw, die gelukkig goed weet hoe de route gaat. De route is wel gepijld, maar ik vertrouw mezelf daar niet helemaal in. Soms ben je zo met andere dingen bezig of met jezelf, dat je vergeet goed om je heen te kijken. We knabbelen steeds meer kilometers van de route af. De drinkposten doe ik allemaal aan. Bij de laatste drinkpost stopr mijn loopmaatje niet meer. Ze klaagde al eerder dat ze dan zo uit haar ritme gaat. Ik drink wel wat en haal haar niet meer in. Sterker de afstand wordt wat groter. Ik begin het moeilijk te krijgen. Probeer mezelf op te peppen door te beweren dat het heel goed gaat en dat ik vooral dóór moet gaan. Maar de benen worden gevoeliger. Gelukkig had mijn metgezellin al gewaarschuwd voor een extra rondje aan het eind. Dat is een mentale test. Je loopt door de finish en mag dan niet stoppen. 
Achter mij hoor ik dat de eerste dame gaat finishen! Dat rondje is ook héél zwaar met wind tegen als ik langs het water loop. Maar ik hou vol! Een sprintje zit er niet meer in, maar dat heeft ook weinig zin op zo'n afstand. De snelste tijd voor mij ooit op de 30 kilometer: 2uur en 33 minuten. De blijheid over dit feit wordt sterk onderdrukt door de vermoeid en de gedachte dat er over een paar weken nog eens 12 kilometer extra gelopen moeten worden! Dit ga ik in een ontspannend bad maar eens verwerken.
No comments:
Post a Comment