Opgeven

Aan alles komt een eind. Ook aan een supergezellig weekendje op de hei. Maandagochtend om vijf uur gaat de wekker. Niet voor een vroege ochtendwandeling, maar om de boot van half negen naar Texel te kunnen halen. Daar staat mij een tandartsbehandeling te wachten. De gebroken tand moet of eruit of gerepareerd worden. En aangezien onze tandarts op Texel woont. Het inpakken gaat voorspoedig. Nog vol slaaptekort reizen we af. De lange duurloop van mijn schema die in dit weekend viel wil ik goedmaken door vanavond van Den Helder naar Schoorl te lopen en daar weer in de auto te stappen. Je kan het allemaal leuk bedenken, maar soms lopen dingen toch ook anders. Zo ook ons bezoek aan dat heerlijke eiland. De kies kan gerepareerd dus dat was goed nieuws. We zijn met het prachtige weer in de duinen gaan wandelen en deze wandeling was veel langer dan gepland. Ik voelde me dus te moe en heb niet gelopen.
Vandaag is er weer een nieuwe dag. Na het werk dus de schoenen aan en richting duinen. Het eerste stuk gaat prima. Het tempo ligt laag en ik hoef daar geen moeite voor te doen. De wind heb ik tegen maar dat valt ook nog mee. Cor zal mij bij de Stay-OK opwachten. Bij de Duindamseslag staat Piet klaar om de training te beginnen. Vererop kom ik NSLérs tegen op weg naar de trainingDaar is Cor. Ik vul de bidon en ga weer door. Ik had al wat buikkrampen, maar dat verergerd. Ik ga me daardoor niet prettig voelen en het lopen gaat steeds zwaarder. De voeten voel ik, onder mijn rechtervoet begint het te branden maar wordt ook wel wat minder. Drinken lukt niet meer want ik word er misselijk van. Zo sleep ik mezelf voort. Het stuk naar het Zweefvliegveld (Ruigenhoek) is verder weg dan ik had gehoopt. Dan door naar de Leidsevaart. Ben ik in ieder geval op de terugweg. Gelukkig kan ik Cor bellen om me op te halen. Eerst moeten er nog wat kilometers gemaakt worden. Ik heb het heel zwaar. Zo worstel ik door tot in de 's Gravendamseweg heb bereikt. Gelukkig ik kan even stoppen om auto's te laten passeren. Toch nog maar een slokje sportdrank. Nu richt ik mijn blik op Voorhout. Alweer een stukje dichterbij huis. De kilometers kruipen voorbij. Ik weet dat ik Cor ga bellen maar wanneer? Ik rek het tot de zuidelijke randweg van Voorhout. Nu is het klaar. Ik loop door tot ik mijn bezemwagen zie komen ik heb dan 30 kilometer gelopen in plaats van de geplande 32. Ik voel me echt niet lekker en pas thuis in het warme bad, word ik weer een beetje mens. Marathon lopen??????????? Dacht het niet.....